11. Jajo

30 kwietnia 1992

                               Od lutego wydarzyło się wiele rzeczy. Harry zarówno, jak i ja podchodziliśmy z dystansem do naszego pokrewieństwa. Potrzebowaliśmy czasu, żeby się z tym oswoić, czasu żeby zbudować między sobą chociaż namiastkę takich relacji, jakie powinno mieć ze sobą rodzeństwo.  Brunet starał się wciągnąć mnie do swojej grupki, ale o ile Ron zdawał się to rozumieć i nie miał nic przeciwko, o tyle Hermiona albo wychodziła, gdy ja się pojawiałam, albo kompletnie mnie ignorowała. Nasze relacje ograniczały się do wymieniania półsłówek i to sporadycznie. Czasem zdarzało nam się porozmawiać i wtedy zwykle myślałam, że już nie będziemy się traktować jak powietrze, ale później przychodziła jakaś lekcja, najczęściej eliksiry, na których Hermiona tak bardzo chciała się wykazać, ale zwykle nic z tego nie wychodziło,  mnie natomiast udawało się odpowiedzieć na pytania profesora Snape’a bez konsekwencji. Brunetka zwykle z tego powodu dąsała się przez jakiś czas, a gdy chciałam się do niej odezwać, nie była skora do rozmowy, więc relacje między nami były jakie były.

                               Powoli zaczynały zbliżać się egzaminy semestralne, które trzeba było zdać, aby dostać się na drugi rok nauki w Hogwarcie. Coraz częściej można było spotkać uczniów przesiadujących na zewnątrz, aniżeli w zamku. Od czasu, gdy Malfoy przeprosił mnie na schodach sowiarni, nie zamieniłam z nim ani słowa. Przez ostatnie kilka dni zaczęłam też odczuwać coś na wzór przebłysków emocji, jednak tylko w czasie lekcji, a najczęściej obrony przed czarną magią. Były to takie uczucia jak ból, cierpienie, złość. Nie miałam pojęcia, co to jest i nie wiedziałam też, czy powinnam o tym komuś powiedzieć, jednakże te przebłyski szybko znikały, a ja zapominałam o tym, aż do kolejnego razu.

                                Harry wtajemniczył mnie w całą sprawę z Nicolasem Flamelem i kamieniem filozoficznym, dlatego też byłam w miarę na bieżąco. Zbliżał się też mecz Gryfonów ze Ślizgonami, emocje zaczynały już panować nad uczniami i na korytarzach można było usłyszeć wyzwiska, zaczepki, czy zobaczyć ludzi z wyciągniętymi różdżkami mierzących w siebie. Szłam właśnie na lekcję zaklęć, którą mieliśmy mieć z Krukonami, gdy usłyszałam, że ktoś mnie woła.

                - Hej, Evans! – odwróciłam się, a za mną stał Draco Malfoy.

                - Chciałem tylko spytać, czy chcesz się ze mną założyć, ile Potter wytrzyma na miotle. Bo ja obstawiam, że nie dłużej niż pięć minut – odezwał się  z cynicznym uśmiechem na bladej twarzy.

                - A co? – odparłam chłodno. – Zazdrosny jesteś, że przez twój głupi wybryk z przypominajką Neville’a to Harry jest w drużynie, a ty stoisz w cieniu i nie robisz nic?

                - Od kiedy ty jesteś taka pyskata? – zapytał, zupełnie zmieniając temat, ale poczułam, że go to dotknęło.

                - Odkąd pokazałeś, jaki jesteś naprawdę – odwróciłam się na pięcie i podeszłam pod salę zaklęć, gdzie była już reszta klasy.

                               Reszta dnia minęła mi już spokojnie. Wieczorem usadowiłam się na jednym z foteli w pokoju wspólnym i przypatrywałam się widokowi zachodzącego słońca. Harry trenował, Ron odrabiał pracę domową z eliksirów, a Hermiona chyba siedziała w bibliotece. Poza mną w pomieszczeniu było kilka osób, chociaż większość zapewne znajdowała się na błoniach. Trzymając w rękach Standardową księgę zaklęć (stopień I), próbowałam przeczytać coś o zaklęciu, dzięki któremu z różdżki wystrzelały iskry. Było bardzo przydatne, gdy ktoś znajdował się w niebezpieczeństwie. Przewracałam leniwie kartki co jakiś czas, gdy usłyszałam donośny huk dochodzący z okolic dormitoriów chłopaków. Spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam, jak usmoleni bliźniacy stamtąd wychodzą.

                - Co się stało? – spytałam, odrzucając książkę.

                - Nic takiego – odpowiedział George (chyba) z uśmiechem.

                - Nic poważnego – dodał Fred.

                - A co wybuchło?

                - Fajerwerki. Chcieliśmy tylko dodać – zaczął Fred, ale w słowo wpadł mu George.

                - Sproszkowany Róg buchorożca, żeby lepiej się zapalało.

                - Ale zanim zapaliliśmy, to samo wybuchło.

                               Parsknęłam śmiechem.  Nie mogłam się powstrzymać. Oni zawsze mieli jakieś dziwne pomysły, a wykonanie często kończyło się właśnie w taki sposób. Bliźniacy wyszli gdzieś z pokoju, więc znowu zostałam sama. Westchnęłam, wracając do czytania podręcznika. Nagle przez dziurę za portretem Grubej Damy przeszedł Harry, zaraz za nim Hermiona, a na końcu Ron z dość nietęgą miną. Cała trójka zdawała się być dziwnie podekscytowana.

                - Maddie! – zawołał Harry, podchodząc do mnie. – Nie uwierzysz.

                - Co się stało? – spytałam, po raz kolejny odrzucając  książkę. Cóż, chyba dzisiaj już nic się nie nauczę…

                - Ale musisz przysiąc, że nikomu nie powiesz – mój brat zniżył głos do szeptu i usiadł na fotelu obok mojego. Hermiona i Ron również przysunęli sobie jakieś pufy i w ten sposób stworzyliśmy ciasny krąg lub kwadrat. Cała trójka patrzyła na mnie wyczekująco.

                - Obiecuję. Ani m to w głowie – wzruszyłam ramionami.

                - Hagrid ma smoka! – rzekł podekscytowany Ron. – Właśnie widzieliśmy, jak wynosi z biblioteki cała stertę książek o smokach, a kilka oddał.

                - Przecież to jeszcze nie znaczy, że ma smoka. Może się po prostu nimi fascynuje – kompletnie nie rozumiałam, dlaczego wysnuwają wnioski na podstawie kilku książek.

                - Mówisz, jakbyś nie znała Hagrida – zirytował się rudzielec. – A poza tym sam się kiedyś wygadał Harry’emu, że chciałby mieć smoka.

                - To może chodźmy do niego i zapytajmy, jak jest, co? – wstałam i ruszyłam w stronę dziury. Cała trójka podążyła za mną. Harry wrócił jeszcze po pelerynę niewidkę, którą ktoś nam podesłał jeszcze s święta Bożego Narodzenia. Umówiliśmy się, że będzie ona u Harry’ego, ale gdy tylko będę jej potrzebować, mam sobie przyjść i ją wziąć. Uznaliśmy, że tak będzie najlepiej, gdyż do dormitorium dziewcząt chłopcy wstępu nie mają.

                               Szliśmy przez błonia szybkim krokiem i po niedługiej chwili dotarliśmy do chatki Hagrida. Zastanowiło mnie, że zasłony w oknach były pozaciągane, a z komina unosił się dym, co znaczy, że Hagrid zapalił w swoim piecyku. Ale przecież temperatura była naprawdę wysoka. Harry zapukał do drzwi, a po chwili usłyszeliśmy stłumiony głos gajowego.

                - Kto tam?

                - Hagridzie, to my, przyszliśmy cię odwiedzić – powiedziała Hermiona i już po chwili drzw się otworzyły.

                               W środku było naprawdę gorąco i duszno, a gdy Ron chciał otworzyć okno, Hagrid stanowczo mu tego zakazał.

                - O co chodzi, Hagridzie, czemu masz tu taki upał? – spytałam. – Przecież jest ciepło.

                - Ono potrzebuje gorąca – wskazał na sporej wielkości jajo, które znajdowało się przy piecu. – Normalnie matka ogrzewa je swoim ogniem.

                - Co to jest? – zapytała przerażona Hermiona.

                - Jajo smoka – odparł rozradowany Hagrid.

                - Skąd to masz?

                - Dostałem od jednego faceta w Świńskim Łbie, gdy skoczyłem na coś mocniejszego. Wydawał się, jakby z ulgą się tego pozbył. No, a że ja zawsze chciałem mieć smoka… - urwał w pół zdania i spojrzał na nas przerażony. – Ale nikomu nie powiecie, prawda? Obiecajcie.

                - Nie mamy zamiaru nikomu mówić – odparłam i chyba uspokoiłam go trochę.

                - Napijecie się herbatki? – zapytał nagle, kompletnie zmieniając temat.

                - Nie… Nie, dzięki – odpowiedzieliśmy chórem. – My wpadliśmy tylko na… na chwilę, tak. Bo  musimy się uczyć.

                - Fakt, zbliżają się egzaminy, no ale wy na pewno wszystkie pozdajecie. Bystre z was dzieciaki.

                               Chwilę później wyszliśmy z chatki Hagrida przerażeni faktem, że gajowy ma jajo smoka, z którego lada dzień może coś się wykluć, a nikt o tym nie wie.

___________________________________________________________________

Na samym początku chciałabym Was przeprosić za tak długą nieobecność tutaj. Cóż... Ani nie miałam weny, czasu, chęci i w ogóle... Byłam w klasie maturalnej, to mam na swoje usprawiedliwienie.

Co do rozwoju akcji to postanowiłam, że opiszę w miarę możliwości te ważniejsze wydarzenia i przejdziemy do akcji właściwej czyli piątej klasy. Przewiduję jeszcze jakieś 20-25 rozdziałów "wstępu".

Rozdział taki trochę przejściowy... 

Jest tu ktoś jeszcze ze mną? Jeśli tak, proszę wpiszcie się do zakładki "Informowani" ułatwi mi to pracę i nie będę spamować tym, którzy tego nie chcą.

Całusy!