8. Szlaban

 4 grudnia 1991

                               Grudzień był moim ulubionym miesiącem, gdyż  zawierał w sobie święta Bożego Narodzenia. Przygotowania do nich w Hogwarcie miały rozpocząć się w połowie miesiąca, gdyż pan Filch musiał wypucować wszystkie zbroje i odświeżyć obrazy. Generalne porządki miały zawierać również mycie podłóg.

                               Nauczyciele nie odpuszczali nam ani na jotę. Trudno było pogodzić wszystkie przedmioty i w końcu dla któregoś z nich brakowało czasu. Profesor Snape na eliksirach nadal twierdził, że Gryfoni nie potrafią nic. Profesor Binns wciąż usypiał klasę zmieniając powstanie trollańskie z 1000 roku w nudny wykład na temat przepasek na biodra. Po zadaniu nam pracy domowej na trzy stopy pergaminu (opisz z uwzględnieniem przyczyn, przebiegów i skutków powstanie wampirów z 1321 roku i trzeci hołd gobliński z 1333 roku), wylewitował się z klasy, zostawiając nas, byśmy się spakowali.

                               Harry i Ron jak zwykle nie mieli nawet zamiaru zrobić zadania, gdyż w tej kwestii całkowicie polegali na Hermionie, która pisała im wypracowania w całości. Westchnęłam, patrząc, jak Granger podlizuje się Potterowi. No, bo jak inaczej to nazwać?

                - Maddie, co myślisz o nakłonieniu Freda i George’a do zrobienia jakiejś małej bezokazyjnej balangi w pokoju wspólnym? – spytał Dean, rysując coś na kartce. Co, jak co, ale miał chłopak talent.

                - Myślę, że jeśli dowie się nasza klasowa – wskazałam kciukiem na Hermionę. – Prymuska, to możemy się pożegnać z balangą i punktami, bo od razu pobiegnie do McGonagall.

                - To zróbmy to tak, żeby nie wiedziała.

                - Przecież to nie wyjdzie – spojrzałam na niego, jak na idiotę.

                - Jeśli się postaramy to wyjdzie.

                               Zadzwonił dzwonek, więc wyszliśmy z klasy i skierowaliśmy się w stronę Sali do transmutacji. Ta lekcja upłynęła jednak szybko i na niezbyt skomplikowanym ćwiczeniu przemienienia wykałaczki w spinkę do włosów. Były to ostatnie zajęcia tego dnia, więc po dzwonku skierowałam się do wieży Gryffindoru, by zostawić torbę i pójść na obiad. Niestety, gdy już wchodziłam do Wielkiej Sali, spotkałam Malfoya i spółkę (zoo).

                - Evans – powiedział blondyn. – Co ty tu robisz tak sama, bez tej łajzy Pottera i tego biedaka Weasleya?

                - Malfoy – odparowałam natychmiast. – Co ty tu robisz w towarzystwie małp? Szkoła to nie zoo.

                - Uważaj na słowa – warknął, wyciągając różdżkę, a ja zrobiłam to samo. Staliśmy tak przez chwilę mierząc się wzrokiem i oceniając, co przeciwnik chce zrobić, gdy zobaczyła nas profesor Sprout.

                - Evans, Malfoy, co wy wyprawiacie? Szlaban, oboje dzisiaj macie czekać na mnie wieczorem tutaj, w Sali wejściowej, o dwudziestej. I odejmuję waszym domom po dwadzieścia punktów.

                               Prychnęłam, gdy odeszła i wściekła usiadłam przy stole Gryffindoru, rzucając nienawistne  spojrzenie na Dracona, który uśmiechał się ironicznie.

                - Maddie – przysiedli się do mnie bliźniacy Weasley.

                - Co się stało, że jesteś taka…

                - Zdenerwowana.

                - Spięta.

                - Zestresowana.

                - Wkurzona.

                - Masz chęć mordu w oczach.

                - Fred, George – westchnęłam. – Dajcie spokój, jeśli chcecie przeżyć do jutra.

                               W tym momencie byłam tak zdenerwowana, że mogłabym kogoś pobić, nawet gdyby po prostu przechodził obok mnie i oddychał. Właśnie musiałam zmarnować kilka godzin na bezsensowny szlaban, a mogłam przecież robić coś ciekawszego. Miałam ochotę coś rozwalić i pewnie bym to zrobiła, gdyby nie bliźniacy, którzy widząc moje zdenerwowanie postanowili mnie odstresować.

                               W ten sposób spędziliśmy na błoniach całe popołudnie. Rzucaliśmy się śnieżkami, które były bardzo małe, gdyż śnieg przyprószył  tylko ziemię, a nie spadł w jakichś oszałamiających ilościach. Nie martwiłam się tym, wiedziałam,, że jeszcze tak dowali, że spokojnie będę mogła schować się w zaspie. Godziny upływały bardzo szybko i gdy wybiła za dziesięć ósma, pobiegłam do pokoju wspólnego, by zostawić tam kurtkę i czapkę. Gdy zeszłam do Sali wejściowej, Draco już tam stał.

                - Widzisz, co narobiłaś, Evans? – warknął. – Gdybyś się nie stawiała, to nie byłoby problemu.

                - Ty może myślisz, że pozwolę ci się obrażać? – prychnęłam wściekła.

                - Myślałem, że będziesz mądrzejsza i wybierzesz tę właściwą stronę – powiedział po chwili, ważąc słowa.

                - Jaką właściwą stronę? Co ty pleciesz? – popatrzyłam na niego, jak na karalucha.

                - Stronę lepszych.

                               W tej chwili właśnie pojawiła się profesor Sprout, która zaprowadziła nas do swojego gabinetu, który znajdował się na czwartym piętrze, co wydało mi się dziwne, gdyż według mnie gabinet nauczycielki zielarstwa powinien być blisko jej klasy, w tym przypadku cieplarni czyli gdzieś w lochach, czy coś.

                - Dobrze, więc tak. Panna Evans zajmie się  przesadzaniem tych roślin – wskazała na jeden róg pokoju, w którym znajdowało się siedem wyjątkowo dużych roślin podobnych do palm, ale zapewne nimi nie będących. Obok nich stały inne, większe, doniczki. – A pan Malfoy pójdzie ze mną do Izby Pamięci i wyczyści wszystkie trofea. Bez użycia magii. Oboje.

                               Westchnęłam, oddając jej swoją różdżkę. Widząc rozmiary roślin i szacując swoje siły, wiedziałam że posiedzę tutaj co najmniej do dwudziestej drugiej. Ale istniał ognik nadziei, że wtedy pani profesor stwierdzi, że jest późno i mnie puści. Podeszłam do pierwszej z nich i dotknęłam jej łodygi. Natychmiast wysunęły się z niej kolce, które mnie pokłuły.

                - Ał – syknęłam zlizując krew z palców. – Ciekawe jak mam to przesadzić, jak to jest agresywne…

                               Pół godziny później, gdy znalazłam już rękawice, mogłam wziąć się do roboty. Przesypywałam ziemię z jednych doniczek do drugich i wsadzałam do nich te palmy, czy co to tam było. Nie zorientowałam się, gdy było już po dwudziestej drugiej, a ja przesadziłam wszystko.

                - Bardzo dobrze – uśmiechnęła się profesor Sprout, oddając mi różdżkę. – Idź teraz do dormitorium i od razu marsz do łóżka.

                - Dobrze, pani profesor. Dobrej nocy – wyszłam z gabinetu i prawie natychmiast natknęłam się na Irytka, który targał wiadro pełne czegoś, co okropnie cuchnęło.

                - Maddie – powiedział słodkim głosikiem, co powiesz na małą kąpiel?

                               Niewiele myśląc zaczęłam uciekać, szukając wolnych drzwi, a  on tylko się śmiał. Nie chciałam być oblana tym czymś, pewnie wyskoczyłyby mi jakieś pęcherze. Naparłam na pierwsze lepsze drzwi, a te ustąpiły. Natychmiast podparłam je krzesłem. Odwróciłam się, by zobaczyć co to za klasa, ale zobaczyłam jedynie stos ławek i wielkie zwierciadło stojące przy przeciwległej ścianie. Podeszłam do niego i przeczytałam napis na ramie: AIN EINGARP ACRESO GEWTEL AZ RAWTĄ WTE IN MAJ IBDO. Spojrzałam w nie i to, co zobaczyłam sprawiło, że cofnęłam się o kilka kroków i wpadłam na jakieś krzesło.

                               Podeszłam jeszcze raz, ale zobaczyłam to samo. Natychmiast obejrzałam się za siebie, ale w pomieszczeniu byłam tylko ja. Spojrzałam ponownie. Za mną stała dwójka ludzi. Kobieta z wielkimi zielonymi oczami, które na pewno już kiedyś widziałam, i pięknymi długimi rudymi włosami obejmowała mnie, a mężczyzna, który miał czarne włosy, okulary i można by rzec huncwocki uśmiech, trzymał rękę na moim ramieniu. Obok nich był ktoś jeszcze, chyba chłopiec, ale nie mogłam rozpoznać jego twarzy, była zamazana. Położyłam rękę na ramieniu, ale nie poczułam nic. Oni byli tylko w lustrze.

                - Mama? – szepnęłam i poczułam, że łzy napływają mi do oczu, gdy kobieta przytaknęła. – Tata?

                               Wiedziałam, że jest późno. Wiedziałam, że nie powinnam tu być. Ale mimo to zostałam. Siedziałam tam całą noc. Całą noc z moimi rodzicami.

______________________________________________________________________________

Drobny poślizg, wybaczcie.

W następnym bardziej się postaram, obiecuję.