7. Mecz quidditcha

16 listopada 1991

                               Od przygody z trollem górskim minęły prawie dwa tygodnie. Hermiona od tamtej pory nie odstępowała chłopaków na krok. Włóczyła się za nimi dosłownie wszędzie, musiała być przy każdej rozmowie. Nie mogłam się nadziwić, że jeszcze z nimi nie zamieszkała w dormitorium. Może Parvati Lavender i ja miałybyśmy trochę spokoju od jej protekcjonalnego tonu wypowiedzi. Od tamtej pamiętnej przygody zaczęłam patrzeć na nią trochę łagodniej. Sądziłam, że może nawet się zmieni i przestanie wymądrzać na prawo i lewo, ale równie dobrze mogłabym się spodziewać, że Irytek przestanie psocić i psuć wszystko na swojej drodze.

                               Ja również spędzałam dużo czasu z Harrym i Ronem, głównie dlatego, że prosili mnie o wytłumaczenie jakiegoś materiału z zajęć. Zdarzały nam się również jakieś pojedyncze dyskusje o wszystkim i  o niczym. A wszystkim z reguły był quidditch, a niczym okropne zachowanie Dracona Malfoya wobec Gryfonów, zwłaszcza Harry’ego. Nie przyznałam się, że go znałam wcześniej, bo uważałam, że tego blondyna, który chodził po szkole jak jakiś dumny napuszony paw, nie znałam. Nie wiedziałam, gdzie podział się miły i sympatyczny Draco Malfoy i szczerze powiedziawszy trochę mnie to bolało.

                               Harry ciężko trenował razem z drużyną, a owoce ich katorżniczej wręcz pracy cała szkoła  miała ujrzeć w sobotę o dziesiątej. Czyli dzisiaj. Potter od samego rana chodził zestresowany i osowiały.

                - Harry, na skarpety Gandalfa, zjedz coś w końcu, bo spadniesz z miotły! – krzyknęłam podczas śniadania, na które siłą przyciągnął go Ron wraz z bliźniakami.

                - Nie chcę, nie jestem głodny…

                - Masz cykora, co Potter? – znikąd pojawił się Draco Malfoy i mogło mi się wydawać, ale chyba puścił do mnie oczko. – Boisz się, że spadniesz z miotły? Założyłem się z Flintem, że nie utrzymasz się dłużej niż trzy minuty.

                - Wynoś się stąd, Malfoy – warknął Ron.

                - Weasley, lepiej się nie wtrącaj. Ty żeby dołączyć do drużyny, musiałbyś ciułać przez całe życie na jakąś podrzędną miotłę.

                               Ron poczerwieniał tak bardzo, że śmiało mógłby konkurować z pomidorem. Widziałam, jak Harry zaciska dłonie w pięści, dlatego postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce.

                - Malfoy, jeśli sądzisz, że w ten sposób zestresujesz Harry’ego, to się mylisz – wstałam i podeszłam do niego, patrząc mu prosto w oczy. – Bo Gryffindor i tak wygra ten mecz.

                - Evans, taka ufna, a taka pyskata – w jego zimnych stalowych oczach błysnął ognik zdziwienia.

                - Malfoy, taki młody, a taki pyszałkowaty – odparowałam, po czym wyszłam z Wielkiej Sali.

                               Wkurzył mnie i to bardzo. Co on sobie myślał? W ogóle, jak on mógł najpierw skreślić naszą przyjaźń, a teraz jeszcze mnie obrażać? Zupełnie nie rozumiałam, jak człowiek może być tak fałszywy? Wiele słyszałam od cioci Minerwy o jego ojcu i chyba zaczynałam rozumieć, że po kimś musiał to odziedziczyć.

                - Maddie, nie przejmuj się nim – usłyszałam głos Hermiony Granger.

                - Ktoś powiedział, że się przejmuję? – warknęłam, po czym wyszłam na błonia i skierowałam się w stronę trybun. Chciałam zająć dobre miejsce. Seamus i Dean też na to wpadli i byli jeszcze wcześniej ode mnie.

                               Usiadłam pomiędzy nimi i od razu zaczęliśmy prowadzić ożywioną dyskusję na temat quidditcha. Dean tłumaczył nam, na czym polega piłka nożna. Seamus oczywiście go wyśmiał, ale mnie to zainteresowało. Nie można latać, to nie do uwierzenia! I jest tylko jedna piłka.

                - Harry na pewno złapie znicza – powiedział Ron, siadając obok nas.

                - Miło by było – odparł Seamus.

                               Lee Jordan, który komentował to spotkanie, prawie wypadł na boisko, gdy przyszło mu przedstawić drużynę Gryffindoru.

                - To Potter, proszę państwa! Tak, ten sam Potter, o którym myślicie, dziś debiutuje w barwach Domu Lwa! Czy złapie znicza?

                               Wpatrywałam się w graczy na miotłach z podnieceniem. Uwielbiałam grać w quidditcha i planowałam wziąć udział  w naborze do drużyny. Podobnie, jak inni Gryfoni, poderwałam się ze szczęścia, gdy Katie Bell strzeliła pierwszego gola. Spotkanie toczyło się w najlepsze, gdy nagle miotła Harry’ego zaczęła wywijać dziwne akrobacje, a on sam o mało z niej nie spadł. Pomruk zdziwienia przeszedł przez publiczność, ale Harry chyba opanował sytuację. Niestety nie na długo i już po chwili podskakiwał na miotle, jak na wściekłym hipogryfie.

                - Może coś się stało, gdy Flint go przyblokował? – myślał Seamus.

                - Nie, nikt nie może uszkodzić miotły…

                - Ron, daj mi lornetkę – powiedziała Hermiona swoim przemądrzałym tonem. Ale zamiast patrzeć na boisko, zaczęła przeczesywać wzrokiem trybunę nauczycieli, a po chwili po prostu tam pobiegła.

                - Ron, mogę zobaczyć? – spytałam, sięgając po urządzenie i kierując je w tą samą stronę, co Granger. I zobaczyłam coś interesującego, a mianowicie profesora Snape’a szepczącego coś pod nosem. Moje przeczucie mówiło mi, że nie jest to nic złego, więc podążyłam wzrokiem dalej i zobaczyłam nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią, trzymającego kurczowo różdżkę  i wykonującego nią skomplikowane ruchy, ale tak, by nikt tego nie widział.

                               Chwilę później Hermiona wróciła, a miotła Harry’ego przestała wariować. Okazało się, że Potter lądując na ziemi, złapał znicza, a raczej prawie go połknął, wprawiając w konsternację Ślizgonów. Krzyknęłam uradowana. Nasz dom wygrał, a to oznacza, że przesunął się na drugie miejsce w tabeli.

                - Co ty zrobiłaś? – spytał Ron, myśląc, że nikt go nie słyszy.

                - Snape czarował miotłę Harry’ego, więc mu podpaliłam szatę – powiedziała dumnym głosem.

                               Przewróciłam oczami. Czyli jednak nie była na tyle inteligentna, by sprawdzić innych. No, ale w sumie w pewien, nikły co prawda, ale zawsze sposób mogła się na nim zemścić, bo profesor zawsze z prac dawał jej Powyżej Oczekiwać, a mnie i Draconowi Wybitny.

                               Szczęśliwy tłum Gryfonów podążył do Pokoju Wspólnego, gdzie planowana była impreza. Fred i George mieli zamiat przynieść z kuchni jakieś smakołyki. Trzeba było jakoś uczcić wygraną.

_________________________________________________________________

Nic się nie dzieje, ale pozornie. Staram się jak najszybciej przejść przez pierwszą część.