3. Ceremonia Przydziału

1 września 1991

            Dni pozostałe do wyjazdu do szkoły upłynęły strasznie szybko. W końcu nadszedł pierwszy września. Spakowałam się już dzień wcześniej. Czekałam tylko na znak, jaki miała mi dać ciocia Minerwa, gdy będzie już gotowa i obie pojedziemy na King’s Cross. Oczywiście, ona miała deportować się do Hogwartu. To znaczy do Hogsmeade. Musiała być wcześniej w Hogwarcie, w końcu była zastępcą dyrektora i miała na głowie sprawy organizacyjne.

              Na peron miała odprowadzić mnie ciocia Lavinia. Sama twierdziła, że nie powinnam iść bez opieki, gdyż mogłabym się zgubić. Pewnie, bo naprawdę trudno jest iść na perony, znaleźć numery dziewiąty i dziesiąty i przejść przez barierkę. Sądzę, że ona chciała po prostu jeszcze raz odwiedzić peron i ujrzeć pociąg Hogwart – Londyn. Zapewne, gdyby mogła wsiadłaby do niego, chociaż nikomu nie chciała przyznać. 

               Godzinę później znalazłyśmy się na dworcu, gdzie skierowałyśmy się w stronę barierki między peronami 9 i 10. Po przejściu przez nie moim oczom ukazała się lokomotywa pociągu, z której buchała para. Kątem oka zauważyłam Dracona, który rozmawiał z rodzicami. Chciałam mu pomachać, ale stał odwrócony tyłem. Nagle ciocia zaczęła machać jak oszalała do kogoś, kto stał dokładnie za mną. Zdezorientowana odwróciłam się i ujrzałam gromadkę rudowłosych ludzi. Chłopcy byli bardzo wysocy, znacznie wyżsi od kobiety, która niewątpliwie musiała być ich matką.

  - Molly! Molly Weasley! – krzyk ciotki świdrował mi uszy.

  - Lavinio, to ty? – kobieta przytuliła moją ciotkę. – A to pewnie musi być Maddie.

  - Dzień dobry – uśmiechnęłam się nieśmiało.

  - Pierwszy raz do Hogwartu, kochaneczko? – skinięcie głową musiało jej wystarczyć. – Ron, mój najmłodszy syn też idzie pierwszy raz.

  - Tak? To miło, chociaż będę kogoś kojarzyć – uśmiechnęłam się kolejny raz, lustrując rudego chłopca wzrokiem.

             Uśmiechnęłam się do niego przyjaźnie. Ciocia Lavinia zawsze uczyła mnie, że powinnam być przyjaźnie nastawiona do ludzi, nawet gdyby to był Sam-Wiesz-Kto we własnej osobie, ponieważ uśmiech mógłby uratować mi życie. 

              Jeden z rudych bliźniaków, którzy byli również obecni zabrał głos i przedstawił mi siebie, a później całą rodzinę.

    - Jestem Fred, to George, mój bliźniak. Ten tu obecny to Ron, a ten nadęty to Pierdek Percy.

    - Fred! – odezwała się karcąco jego matka.

    - Przepraszam, prefekt. Ale wiesz, mogłem się pomylić, mało o tym wspominał! Tylko kilka dni.

    - Tygodni – wtrącił jego brat bliźniak.

    - Miesięcy.

    - Całe lato.

    - Wystarczy już – powiedziała groźnie. – Wsiadajcie do pociągu, bo w końcu odjedzie.

                Przytuliłam ciotkę Lavinię, i obiecawszy uprzednio, że jak tylko znajdę się w dormitorium wyślę jej Diego z wiadomością, w jakim domu jestem i wszelkimi informacjami. Diego to nasz puszczyk. Jest już bardzo stary, ale ciotka pozwoliła mi go zabrać na ten rok do Hogwartu. Powiedziała też, że jeśli dobrze się sprawię w szkolę, kupi mi moją własną sowę.

                Z pomocą rudych bliźniaków udało mi się wtaszczyć mój kufer i klatkę z Diego do pociągu. Podziękowałam im uśmiechem, po czym poszłam szukać wolnego przedziału. Szczęśliwie udało mi się znaleźć jeden, więc szybko do niego weszłam i umieściłam kufer i klatkę na półce ponad siedzeniami, po czym opadłam na jedno z nich obok okna. Po chwili drzwi przedziału się otworzyły i stanął w nich Harry Potter. Uśmiechnęłam się, wykonując zapraszający gest.

     - Dzięki – powiedział niepewnie, układając kufer na półce. – Wszędzie takie tłumy, że masakra.

     - Ale na całe szczęście już masz wygodny przedział – mrugnęłam do niego. – I jak, Harry? Wszystko już opanowane?

     - Bardzo się boję szkoły – westchnął. – Ciągle mam wrażenie, że to jakiś głupi żart ze strony Dursleyów.

     - Harry, spokojnie. To nie jest żaden żart, naprawdę.

                               Popatrzyłam na jego twarz, gdzie na czole rysowała się blizna. A więc to tam on… Moja ręka nieświadomie powędrowała do klatki piersiowej, a dokładniej jej lewej strony. Znajdowała się tam blizna, ale ja nie pamiętałam, od czego. Ciocia Lavinia mówiła, że w dzieciństwie upadłam i się skaleczyłam. Nie byłam w stanie przypomnieć sobie tego.

                               Moje rozmyślanie przerwały otwierające się drzwi, w których stanął Ron Weasley.

                - Ktoś tu siedzi? – spytał, wskazując na miejsce przy drzwiach. – Wszędzie pełno.

                               Harry potrząsnął głową i chłopiec usiadł. Popatrzyłam przez okno, za którym zaczynały się już zmieniać krajobrazy. Pozostawiliśmy za sobą Londyn i mknęliśmy przez pola, na których pasły się krowy.

                - Naprawdę jesteś Harrym Potterem? – przerwał ciszę rudowłosy, a brunet kiwnął głową.

                - Och… Bo wiesz… myślałem, że Fred i George znowu mnie nabierają – zaczerwienił się aż po cebulki włosów.

                               Harry odsłonił czoło, a naszym oczom ukazała się jasna blizna, którą wcześniej widziałam już kilka razy.

                - A wiec to tu Sam-Wiesz-Kto…

                - Tak – kiwnął głową Potter. – Ale ja nic z tego nie pamiętam. Tylko mnóstwo zielonego światła.

                               Wróciłam pamięcią do moich snów, które nie męczyły mnie często, ale gdy już się pojawiały, były najgorszymi koszmarami. Czułam w nich nienawiść, wielką nienawiść oraz strach. A później wszystkie uczucia na chwilę milkły i pojawiało się uczucie spadania w pustkę. Osuwania się w nicość. Czasem towarzyszył temu jasny rozbłysk światła, ale nie umiałam zidentyfikować jego koloru.

                               Kilka minut później do naszego przedziału wkroczył przestraszony chłopiec.  

                - Cześć, przepraszam, nie widzieliście tu może ropuchy? Zgubiła mi się.

                - Nie, nie widzieliśmy. Spokojnie, na pewno się znajdzie – uśmiechnął się Potter. – Jestem Harry, to jest Maddie i Ron, a ty jak masz na imię?

                - Neville – zająknął się, patrząc niepewnie. – Neville Longbottom. 

                - Miło nam cię poznać.

                - Muszę już iść, znaleźć Teodorę. Do zobaczenia – uśmiechnął się, po czym opuścił przedział, a zamykając drzwi przytrzasnął sobie szatę i się potknął.

                               Godziny mijały nam na graniu w karty, poszukiwaniu nowych twarzy w Czekoladowych Żabach i opowiadaniu sobie o Hogwarcie iw przypadku Harry’ego o różnych aspektach życia mugoli. Nie spostrzegliśmy się, gdy do Hogwartu zostało już bardzo niewiele. Drzwi naszego przedziału odsunęły się i stanęła w nich dziewczynka, chyba z naszego roku, z burzą brązowych loków na głowie i wielkimi przednimi zębami.

                - Nie widzieliście ropuchy? – spytała, siląc się na zdawkowy ton, chociaż był on lekko przemądrzały. – Neville swoją zgubił.

                - Nie, niestety – odpowiedział Ron, trzymając w ręce różdżkę, gdyż przymierzał się do zmienienia koloru sierści swojemu szczurowi.

                 - Och, robisz czary? No to popatrzmy – spojrzała na niego z politowaniem i usiadła na siedzeniu.

                               Weasley odchrząknął i wyrecytował:
 Słoneczko, masełko, stokrotki żółciutkie,
 Cyraneczko, żądełko, pieniążki złociutkie

 Zmieńcie szczura tego, głupiego tłustego

 Na szczura mądrego i całkiem żółtego

                - Taka szkoda, że nic z tego nie wyszło – powiedziała, chociaż widać było, że wcale nie jest jej przykro. – Przebierzcie się, niedługo będziemy w Hogwarcie. Pytałam konduktora.

                - Mogłabyś wyjść? – warknął Ron, który był rozżalony, że nic nie wyszło mu z czarowania.

                               Kiedy tylko drzwi się za nią zamknęły, natychmiast rudzielec zaczął komentować tę wizytę. Naciągnęliśmy na wierzchnie ubrania swoje szaty i, zgodnie z poleceniem maszynisty, którego głos przetoczył się po korytarzu, zostawiliśmy swoje kufry i klatki ze zwierzętami, po czym skierowaliśmy się do wyjścia, gdyż pociąg już stanął. Wyszliśmy z pociągu i skierowaliśmy się w stronę Hagrida, który zwoływał wszystkich pierwszoklasistów do siebie.

                - Pirszoroczni! Tutaj, Pirszoroczni! Wszyscy już? To wsiadać do łódek.

                               Posłuchaliśmy go i już po chwili nasze łódki mknęły po ciemnej tafli wody. Naszej podróży towarzyszyły podniecone szepty różnych osób. Harry tak się zapatrzył, że prawie wypadł, ale Ron w porę go złapał.

                - Zaraz zobaczycie Hogwart – poinformował nas Hagrid i jakby na zawołanie, naszym oczom ukazał się piękny zamek. Największy, jaki w życiu widziałam. Pierwszy, jaki w życiu widziałam. Okna były rozjarzone milionami świec. W środku od czasu do czasu widać było postacie, spieszące się w różne miejsca.

                               Gdy wysiedliśmy z łódek, a Neville znalazł swoją ropuchę, podążyliśmy za Hagridem do zamku, w którego progu czekała już na nas ciocia Minerwa. Poprowadziła nas do małego pomieszczenia przy wielkiej Sali i kazała doprowadzić się do porządku przed Ceremonią Przydziału. Rozglądałam się gorączkowo za Draconem. Bardzo chciałam z nim pomówić, gdyż na wakacjach nie mogliśmy się spotkać. Niestety, nie było mi dane, gdyż, gdy ujrzałam już te platynowe włosy, widok zasłoniła mi Hermiona, która bardzo chciała ze mną porozmawiać.

                - Maddie, jak myślisz, gdzie trafisz?

                - Co? Och, nie wiem - mruknęłam, próbując jeszcze go jakoś znaleźć.

                - Bo ja bym chciała do Gryffindoru, choć Ravenclaw też jest chyba dobry – powiedziała. Widać było, że zdenerwowanie nad nią panowało.

                - Hermiono, trafisz tam, gdzie Tiara wybierze, że będzie dla ciebie najlepiej. Choćby to nawet miał być Slytherin.

                - Co do tego jestem pewna, że tam nie trafię. Dzieci z mugolskich rodzin nie trafiają do tego domu – uśmiechnęła się, choć widać było, że to wymuszony gest.

                               Do Sali weszła ciocia Minerwa i kazała nam podążyć za sobą. Ustawiliśmy się w dwójki i wykonaliśmy jej polecenie. Po przekroczeniu progu Wielkiej Sali, naszym oczom ukazały się tysiące świec wiszących w powietrzu. Sklepienie, zaczarowane, pokazywało piękne gwiaździste niebo i księżyc zbliżający się do pełni. Na środku Sali, pomiędzy czterema stołami domów, a nauczycielskim stał stołek, na którym znajdowała się Tiara.

                               Gdy zapanowała cisza, rozdarcie na rondzie kapelusza otwarło się i Tiara odśpiewała swoją piosenkę:

Może nie jestem śliczna,

Może i łach ze mnie stary,

Lecz choćbyś świat przeszukał,

Tak mądrej nie znajdziesz tiary.

Możecie mieć meloniki,

Możecie nosić panamy,

Lecz jam jest Tiara Losu,

Co jeszcze nie jest zbadany.

Choćbyś swą głowę schował

Pod pachę albo w piasek,

I tak poznam, kim jesteś,

Bo dla mnie nie ma masek.

Śmiało, dzielna młodzieży,

Na głowy mnie wkładajcie,

A ja wam zaraz powiem,

Gdzie odtąd zamieszkacie.

Może w Gryffindorze,

Gdzie kwitnie męstwa cnota,

Gdzie króluje odwaga

I do wyczynów ochota.

A może w Hufflepuffie,

Gdzie sami prawi mieszkają,

Gdzie wierni i sprawiedliwi

Hogwarta szkoły są chwalą.

A może w Ravenclawie

Zamieszkać wam przypadnie

Tam płonie lampa wiedzy,

Tam mędrcem będziesz snadnie.

A jeśli chcecie zdobyć
Druhów gotowych na wiele

To czeka was Slytherin

Gdzie cenią sobie fortele.

Więc bez lęku, do dzieła!

Na głowy mnie wkładajcie,

Jam jest Myśląca Tiara,

Los wam wyznaczę na starcie!

                               Rozległy się gromkie brawa, a ciocia podeszła do stołka, trzymając  pergamin.

                 - Kiedy wyczytam nazwisko i imię, dana osoba nakłada tiarę i siada na stołku. Abbot, Hanna! – z szeregu wystąpiła dziewczynka o różowej buzi i mysich ogonkach.

                - Hufflepuff!

                - Bones, Susan!

                - Hufflepuff!

                - Boot, Terry!

                - Ravenclaw!

                               Ciocia wyczytywała nazwiska, a każdy podchodził i widać było, że jest zestresowany. W końcu nadeszła kolej na mnie.

                - Evans, Madeleine!

                               Na drżących nogach podeszłam do stołka i wcisnęłam na głowę tiarę. Opadła mi na oczy, tak że nic nie widziałam. Nagle usłyszałam cichutki głosik tuż przy uchu.

                - Duża odwaga, tak to zrozumiałe. Przebiegłość i inteligencja. Gdzie chciałabyś trafić?

                - Nie wiem, wszędzie będzie mi dobrze, tak sądzę.

                - Dyplomacja – zabrzmiał głosik. – Dobrze, już wiem. GRYFFINDOR!

                               Przy stole najbardziej oddalonym od drzwi zabrzmiały gromkie oklaski. Zdjęłam tiarę i podeszłam tam. Usiadłam pomiędzy Fredem i Georgem, czekając z niecierpliwością na przydział Harry’ego, Rona i Dracona. Brunet i rudzielec trafili do Gryffindoru, na moje nieszczęście Hermiona także, a Malfoy kontynuując rodzinną tradycję zasilił dom Slytherinu.

__________________________________________________

Przed meczem, bo później nie dam rady :)

nie był betowany, więc za błędy przepraszam :)

słoneczne pozdrowionka